2 April 2005 van Khajuraho naar Chunar en over de Ganges

't Was nog pikdonker toen we vertrokken, ik had alles in m'n rugzak gepropt, zelfs m'n pyjama, want de bagage zien we pas weer in Varanasi. Allengs werd het lichter en ontwaarden we het ontwaken van het landleven. Vrouwen met grote potten water op hun hoofd, en een enkele man op de fiets, maar geen kamelen meer, wel heel veel vrachtwagens en grensovergangen, ook een stationnetje met een lange goederentrein. Die grenzen zijn heel simpel, een lange boomstok met een touwtje eraan, dat naar beneden werd getrokken en dan moest er eerst betaald worden voor er verder gegaan kon worden. We stopten even bij een mooi plekje met uitzicht over de Gangesvallei, en we kregen de hele jeugd achter ons aan. Na een kopje echte, Indiase thee gingen we weer in de bus. Het landschap was afwisselend, dan weer boerderijtjes dan weer hutjes, opeens was de weg helemaal met rood zand. Sneller dan we gedacht hadden arriveerden we in Chunar, hier namen we afscheid van onze chauffeur mr. Sing en mr. Hamonian. We liepen het strand op om de boot te vinden. Wat was mijn voorstelling van de boot? Eerst dacht ik een soort salonboot, maar na het verhaal van Jeroen over een baggerschuit met matrassen heb ik het beeld wat bij moeten stellen, dus toen we eindelijk bij de boot kwamen viel 't mij weer 100 % mee. Het bovendek was helemaal met matrassen belegd, met daar over witte lakens. Toen 't donker was gingen we varen. De ondergaande zon gaf een prachtig beeld op de rivier. Er was een lange ponton brug, die op een soort tanks lag. Na een half uur varen stopten we en gingen we aan land. Op het strand stond een grote tent met een lange tafel, waar schalen met deksels op een rechaud stonden, hier kregen we een heerlijk diner, met een toetje van rode griesmeelballen en yoghurt. Daarna gingen we het dorpje in en op het plein stond een tempel geweid aan Shiva, waar een Hindoe dienst was. De tempel hing vol bellen waar iedereen aan trok, het was een hels lawaai, ik moest één oor een beetje dicht houden. Een priester kwam met een schaal met vuur, waar je je hand heel snel door moest halen en dan over je hoofd aaien. Natuurlijk moesten er een paar roepies geofferd worden. Al die mooie groezelige koppies om ons heen. Ze liepen weer met ons mee naar de boot waar ze langzaam 1 voor 1 in de nacht verdwenen. 't Was tijd om ons voor de nacht klaar te maken. Ik dacht, ha ik heb een lampje, maar dat lokte een paar 1000 motjes, dus dan maar op 't gevoel, 't hele ritueel, pyjama aan. Ik lag best lekker en had tot 3 uur geslapen, toen ik van de kou wakker werd, dan de deken maar dubbel over mij heen, dat was beter.