.



Ja en toen naar 't hotel, bagage geordend en wachten, wachten en wachten. De trein bleek een ongeluk gehad te hebben en had vertraging. Maar uiteindelijk stond de bus voor de deur en konden we naar het station vertrekken. Ik dacht, hoe doe ik dat met die loodzware tassen, maar geen probleem, er stonden al porters te wachten, die met 2 tassen op hun hoofd en aan iedere arm nog een tas voor ons uit de trap op liepen, naar 't perron, waar 't wachten weer opnieuw begon. De trein had geen 1 uur vertraging, maar 3 uur en toen kwam hij ook nog op een ander perron aan. De porters grepen onze tassen weer en renden naar de trein. De bedden waren al uitgeklapt. Nog wat gerommel hier en daar voordat iedereen z'n bagage had en z'n plekje. Er hingen kettingen aan de banken, waar je, als je tenminste een slotje had, je bagage aan vast kon leggen. Het was best grappig allemaal en daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden. Alleen 's nachts kon ik ondanks m'n blauwe pyjama niet slapen. De trein schommelde en kraakte, maar uiteindelijk kwamen we toch in Delhi aan, en ik was net op tijd klaar, om de porter weer met mijn tassen te volgen.