Het perron stond zwart van de mensen en Jeroen stond dood gemoedereerd op de Djoser agent te wachten, maar de porters werden ongeduldig, logisch met zo'n vrach
t op je hoofd. Uiteindelijk gingen we toch maar naar de uitgang, waar de bus al stond te wachten, om ons naar hetzelfde hotel te brengen, waar we de eerste nacht geweest waren. Nu vond ik de straat veel mooier, ik weet ook niet hoe dat kon, maar ik was wel doodmoe. De hele nacht had ik niet kunnen slapen, ik die overal in slaap val. We konden 's middags nog een paar uurtjes slapen. Ja mooi niet, ik geloof dat ze een tunnel door m'n kamer aan 't graven waren. Drie keer heb ik de receptie gebeld, voordat de herrie ophield, maar toen was 't tijd om op te staan. De bus kwam weer om ons op te halen, maar niet voordat we nog een foto van Jeroen hadden gemaakt in een 70 jaren outfit. Ik zal z'n goeie zorgen missen. Als een zombie zat ik op het vliegveld en ook de vlucht herinner ik me in een waas, waarbij ik alleen het laatste uur, opgerold, met m'n voeten op de zijleuning, in slaap ben gevallen. In ieder geval ben ik goed thuis gekomen. En nu bij 't schrijven van dit verslag en het maken van m'n weblog, heb ik de hele reis als 't ware weer opnieuw gemaakt, en wat was 't een schitterende en onvergetelijke reis!
No comments:
Post a Comment