5 April 2005 van Delhi naar Amsterdam

5 April 2005 van Delhi naar Amsterdam

Het perron stond zwart van de mensen en Jeroen stond dood gemoedereerd op de Djoser agent te wachten, maar de porters werden ongeduldig, logisch met zo'n vracht op je hoofd. Uiteindelijk gingen we toch maar naar de uitgang, waar de bus al stond te wachten, om ons naar hetzelfde hotel te brengen, waar we de eerste nacht geweest waren. Nu vond ik de straat veel mooier, ik weet ook niet hoe dat kon, maar ik was wel doodmoe. De hele nacht had ik niet kunnen slapen, ik die overal in slaap val. We konden 's middags nog een paar uurtjes slapen. Ja mooi niet, ik geloof dat ze een tunnel door m'n kamer aan 't graven waren. Drie keer heb ik de receptie gebeld, voordat de herrie ophield, maar toen was 't tijd om op te staan. De bus kwam weer om ons op te halen, maar niet voordat we nog een foto van Jeroen hadden gemaakt in een 70 jaren outfit. Ik zal z'n goeie zorgen missen. Als een zombie zat ik op het vliegveld en ook de vlucht herinner ik me in een waas, waarbij ik alleen het laatste uur, opgerold, met m'n voeten op de zijleuning, in slaap ben gevallen. In ieder geval ben ik goed thuis gekomen. En nu bij 't schrijven van dit verslag en het maken van m'n weblog, heb ik de hele reis als 't ware weer opnieuw gemaakt, en wat was 't een schitterende en onvergetelijke reis!

Gevangen in de armen van Jan 

Een overvol station 

Geduld is een schone zaak 

Wachten op de trein 

Wij volgen de porters naar de trein 

4 April 2005 Varanasi

4 April 2005 Varanasi

Vanmorgen om 7 uur opgestaan en meteen alles voor de treinreis bij elkaar in m'n rugzak gepakt. Na 't ontbijt allemaal weer met de taxi's naar de Main Ghat, en verder te voet naar de lijkverbrandingplaats gegaan. Nu zagen we het hele tafereel van boven af, en ik dacht: hé mooi uitzicht van hier even een fotootje maken, maar dat mocht toch echt niet. Dat verbranden gebeurt overdag en gaat tot 's avonds laat door. Nu werden er ook weer lijken op de brandstapel gelegd. Er zijn 5 soorten, die niet verbrand worden. Kinderen onder de 12 jaar, die zijn nog rein, Zwangere vrouwen, en zij die gebeten zijn door de beet van een Heilige Cobra, dieren, en Heilige mannen en vrouwen, die worden met een zware steen in de Ganges gegooid. Hier vlakbij staat ook een sterfhuis voor de allerarmsten, de paria's en degene zonder familie. Ook die vrouwen worden in een goud gewaad gewikkeld en de mannen in een grauw gewaad en verbrand met alle rituelen eromheen. Ze worden op een stapeltje hout gelegd en daar weer hout overheen. Dan komt de oudste zoon, of bij gebrek daaraan een ander mannelijk familielid, of desnoods een vrouw, gekleed in 't wit, die haalt 't vuur, dat eeuwig blijft branden, uit de tempel. Loopt dan 5 x om de stapel heen en steekt dan het hout aan. Dat 5 x eromheen lopen is voor de 5 elementen, aarde, water, vuur, hout en metaal. Vervolgens wordt het lichaam nog 1 x in de Ganges onder gedompeld voor de laatste zuivering, voordat 't op de brandstapel wordt gelegd. Na zoveel uitleg waren we blij weer terug te kunnen wandelen en hier en daar nog wat te kopen bij een van de velen handelaren, die er stonden. Snel weer langs alle bedelaars naar onze taxi's en eerst naar een zijdewinkeltje. Die was gesloten, maar er werd al snel iemand gevonden om de zaak open te gooien. Hier zag ik voor 't eerst prachtige zijden stoffen, Maar ja, mijn bagage is al zwaar genoeg, dus heb ik alleen maar 3 zijden sjaaltjes gekocht, die wogen niets.

.



Ja en toen naar 't hotel, bagage geordend en wachten, wachten en wachten. De trein bleek een ongeluk gehad te hebben en had vertraging. Maar uiteindelijk stond de bus voor de deur en konden we naar het station vertrekken. Ik dacht, hoe doe ik dat met die loodzware tassen, maar geen probleem, er stonden al porters te wachten, die met 2 tassen op hun hoofd en aan iedere arm nog een tas voor ons uit de trap op liepen, naar 't perron, waar 't wachten weer opnieuw begon. De trein had geen 1 uur vertraging, maar 3 uur en toen kwam hij ook nog op een ander perron aan. De porters grepen onze tassen weer en renden naar de trein. De bedden waren al uitgeklapt. Nog wat gerommel hier en daar voordat iedereen z'n bagage had en z'n plekje. Er hingen kettingen aan de banken, waar je, als je tenminste een slotje had, je bagage aan vast kon leggen. Het was best grappig allemaal en daar moest natuurlijk een foto van gemaakt worden. Alleen 's nachts kon ik ondanks m'n blauwe pyjama niet slapen. De trein schommelde en kraakte, maar uiteindelijk kwamen we toch in Delhi aan, en ik was net op tijd klaar, om de porter weer met mijn tassen te volgen.